ادوین هابل     

 تا اواسط دهه 1920 ، بیشتر دانشمندان فکر می کردند کهکشان راه  شیری همه عالم است و جهان غیر قابل تغییر است.به وسیله دو کشف انجام شده که درژانویه سال های 1925و1929 اعلام شد ، ادوین هابل اخترشناس ، اساسا تفکر ما از کیهانرا متحول کرد.او در ابتدا نشان داد که عالم بسیار بزرگتر از آنچه قبلا تصور می شد ،است و دوم اینکه جهان در حال انبساط و بزرگ شدن می باشد.

هابل در سال 1889 در میسوری از ایالت های آمریکا به دنیا آمد.به عنوان یک مرد جوان ،بلند قامت و ورزشکار بود و اغلب به دلیل استعدادش در ورزش هایی چون باکس و بسکتبالشناخته شده بود.وی اولین مدرک خود را در رشته ریاضی و اخترشناسی از دانشگاه شیکاگو اخذ کرد و سپس با استفاده از بورسیه در دانشگاه آکسفورد وکالت خواند و با این کار آرزوی پدرش را بر آورده کرد.سپس به امریکا بازگشت و به هیئت وکلای کنتاکی پیوست امابه زودی دریافت که برای وکالت ساخته نشده است.بنابراین پیش از آنکه برای دریافت مدرک دکترای خود در رشته اخترشناسی در سال 1917 به دانشگاه شیکاگو بازگردد ، به مدتیک سال در دبیرستانی زبان اسپانیایی تدریس کرد.پس از خدمت در ارتش در جنگ جهانی اولبه کالیفرنیای جنوبی برای کار در رصدخانه مونت ویلسون عزیمت کرد ، این رصدخانه باتلسکوپ 100 اینچ هوکر ، در آن زمان بزرگترین تلسکوپ جهان به شمار می رفت.

در اوایل دهه 1920 اخترشناسان بسیاری بر این باور بودند اجرامیکه بعدها به عنوان سحابی شناخته شدند ، ابرهای گازی نزدیکی در کهکشان ما هستند وکهکشان راه شیری کل عالم را تشکیل می داد.دیگران نیز تصور می کردند سحابی ها درواقع "جهان های جزیره ای" دورتری هستند که از کهکشان ما مستقل می باشند.هارلو شپلیو هبر کرتیس در این باره مناظره مشهوری در سال 1920 داشتند.
هابل در مونت ویلسون شروع به اندازه گیری فاصله سحابی ها کرد و برای این کار از روشی که بر پایه کشف هنریتا لویت انجام شده بود ، استفاده کرد.او کشف کرد که در نوعی ستاره شناخته شدهبا عنوان متغییر قیفاووسی یک رابطه قابل پیش بینی بین درخشندگی و مرتبه تپش آن وجود دارد.با اندازه گیری مدت زمان افت و خیز درخشندگی ستاره ، درخشندگی مطلق به دست میآید و از مقایسه آن با درخشندگی ظاهری ستاره ، فاصله ستاره به دست می آید.
هابل دریافت که می تواند متغیرهای قیفاووسی در سحابی آندرومدا را بررسی و تحلیل کند و نشان داد که این سحابی در واقع یک کهکشان مستقل است تا ابر گازی در کهکشان راه شیری.او همچنین نشان داد که این کهکشان در فاصله ای بسیار دورتر از آنچه قبلا تصور می شده است ، قرار گرفته است و با این کار دید ما نسبت به عالم را به طور شگرفی زیاد کرد.او یافته خود را در ژانویه 1925 طی جلسه انجمن اخترشناسی امریکا در واشنگتناعلام کرد.
به دنبال این کشف بزرگ ، هابل به اندازه گیری فواصل اجرام دور دست نجومی ادامه داد ، اندازه گیری هایی که ما را به سوی کشف مفاهیم حتی اساسی تر درکیهان شناسی هدایت کرد.
از پیش معلوم شده بود که طیف سحابی ها قرمزتر از آنچه باید ، ظاهر شده است.اختر شناسان به ویژه وستو اسلیفر پی بردند که نور دریافتی از اکثر سحابی ها به سمت قرمز گراییده است اما هنوز نمی دانستند که چرا کهکشانهای دیگردر حال دور شدن از ما هستند.
ادوین هابل به اندازه گیری های نجومی و بسیار دقیق خود ادامه داد.او با میلتون هوماسن همکاری کرد که کارش را در ابتدا به عنوان یک سرایدار در رصدخانه مونت ویلسون شروع کرد و پس از مدتی به اختر شناس دستیار هابل درآمد.هنگامی که هابل در یافتن فواصل تا اجرام مختلف تمرکز کرده بود ، هوماسن به رصد طیف ها می پرداخت.
پس از جمع آوری داده های کافی ، این دو همکار ، یک رابطه خطی ساده بین سرعت یک جرم و فاصله اش تا ما کشف کردند که به قانون هابل معروف است واشاره به این دارد که کهکشانها با سرعت های متناسب با فاصله شان در حال دور شدن از یکدیگر هستند. معلوم شد که اندازه گیری های انجام شده توسط هابل صحیح نمی باشند زیرا او درنیافته بود که در واقع دو نوع متغیر قیفاووسی وجود دارد.اما قانون هابل همچنان برقرار است.
ادوین هابل مقاله ای که در آن رابطه بین سرعت و فاصله اجرامتوصیف شده بودند را به علوم آکادمی ملی در ژانویه 1929 ارائه داد که در ماه مارسهمان سال نیز منتشر شد.برای مشاهده مقاله روی لینک کلیک نمایید: http://www.pnas.org/misc/Hubble.pdf
او در مقاله اش مفاهیم آنچه کشف کرده بود را به بحث نگذاشت ،( شاید ترجیح می داد که این تفسیر را به عهده نظریه پردازان بگذارد.) بلکه به سادگی قانون تجربی خود را در این باره معرفی کرد.اما دیگران به زودی متوجه شدند که کشف هابل نشان داد عالم در حال انبساط است و مشاهدات وی اولین پشتیبان رصدی برای آنچه بعدها به نظریه انفجار بزرگ تبدیل شد ، به شمار می روند.
در آن زمان دانشمندان متقاعد شده بودند که عالم ساکن است.انیشتین حتی موضوع شناخته شده ای با عنوان پایداری کیهانی را به معادلات خود اضافه کرد تا دانشمندان را همچنان موافق با عالمی پایدار نگاه دارد.با وجود اینکه دو فیزیکدان الکساندر فریدمان و جرج لمایتر به طور جداگانه انبساط عالم را بر پایه معادلات انیشتین بیان کرده بودند اما هیچ داده ای برای حمایت از نظریات خود نداشتند تا زمان کشف هابل به طور جدی نادیده گرفته شدند.هنگامی که انیشتین متوجه شد که مشاهدات هابل بیانگر عالم در حال انبساط است ، مسئله پایداری کیهانی را بزرگترین اشتباه زندگی خود خواند.

ادوین هابل به خاطر کشفیات خود مشهور شد و به کارش در زمینه اخترشناسی ادامه داد اما از اینکه نتوانسته بود جایزه نوبل را با وجو اینکه لیاقت اش را داشت به دست آورد ، (زیرا اخترشناسی شاخه ای از علم فیزیک به شمار نمی رفت) دل آزرده شده بود.او سپس به ساخت تلسکوپ 200 اینچ پالومار کمک کرد و اندکی پس از اتمام  ساختآن در سال 1953 درگذشت. به پاس خدمات و تلاشهای علمی ادوین هابل در اخترشناسی و به ویژه کیهانشناسی، 30 سال بعد از مرگش، اولین تلسکوپ فضایی تاریخ را به یاد او "تلسکوپ هابل" نامیدند

             منبع   : www.haftaseman.ir